BlindPygmalion 2010-heden

Ter afsluiting van het derde van vier delen van de opleiding te Amsterdam schreef ik een proposal oftewel onderzoeksvoorstel. Inmiddels had ik in juni 2011 een beroepsprofiel vertaald, maar ik wilde in de kring van blinden en slechtzienden nagaan of dat profiel in een leemte voorzag. Ik ontwierp daarom een onderzoek waarbij ik belanghebbenden betrok, zodat er aan interactieve modelbouw (de term van Peter Swanborn) gedaan kon gaan worden. 

Ter afsluiting van het tweede van vier delen van de opleiding te Amsterdam had ik een bestaand beroepsprofiel vertaald. Sinds ik in het voorjaar van 2010 had ontdekt dat betaalde inzet van ervaringsdeskundigheid bestond, had ik ontdekt dat binnen de geestelijke gezondheidszorg in Nederland al jarenlang gebruik gemaakt werd van dergelijke inzet. Ook dat er opleidingen bestonden op mbo-niveau. Vervolgens kwam ik een beroepsprofiel tegen dat in de geestelijke gezondheidszorg gebruikt werd en ik besloot dat profiel te vertalen ten gunste van de kring van blinden en slechtzienden.   

Ter afsluiting van het eerste van vier delen van de opleiding te Amsterdam schreef ik een essay. De titel van het essay uit januari 2011 luidde: 'Louis ging ons voor'. Het handelde over de hulpverlening aan blinden en slechtzienden in de loop der eeuwen en bij die ontwikkeling besteedde ik aandacht aan de inzet van ervaringsdeskundigheid. In dat kader voerde ik Louis Braille, de bekende Fransman, ten tonele. Tevens stipte ik aan dat van Homerus gedacht wordt dat hij een visuele beperking zou kunnen hebben gehad.

Tijdens het eerste jaar van de opleiding te Amsterdam maakte ik kennis met een term van Peter Swanborn: interactieve modelbouw. Het betreft een term die bij sociale wetenschappen wordt gebruikt en waarbij in gezamenlijkheid aan de vorming van een model gewerkt wordt. Een model is hierbij een theoretische afspiegeling van de werkelijkheid. Uit de tijd dat ik aan de Open Universiteit studeerde, met name toen ik het vak sociale psychologie volgde, was er op zeker moment in de leerstof sprake van het pygmalioneffect. Er werd daarbij gerefereerd aan de beeldhouwer op Cyprus, Pygmalion, die volgens de Griekse mythologie ook aan een model werkte. En ik bedacht dat ik samen met anderen bezig was aan een model te werken dat bruikbaar kon gaan zijn in de kring van blinden en slechtzienden. Kortom, in 2010 ontstond zodoende en zodenkende de naam BlindPygmalion.  Aanvankelijk was de naam gekoppeld aan het project waar ik tijdens de masteropleiding leiding aan gaf, maar al bij de afronding van ...

 Kort nadat ik kennismaakte met het begrip 'ervaringsdeskundige' kwam ik via internet informatie tegen over een masteropleiding te Amsterdam. Het betrof een master op het gebied van 'social work', waarbij er ruimte was een dienst of product te ontwerpen en/of te ontwikkelen. Deze master sloot aan bij mijn vooropleiding, bij het vereiste tot permanente educatie en bij dat interessante fenomeen 'inzet van ervaringsdeskundigheid'. Ik besloot contact op te nemen met een medewerker van de opleiding in Amsterdam Zuidoost en het mooie was dat de betreffende locatie ook goed door mij bereikbaar was per openbaar vervoer. De opleiding bestond uit vier delen: eerst het verkennen van de praktijksituatie (1), daarna het in kaart brengen van de betreffende dienst (2), vervolgens het maken van een onderzoeksvoorstel / proposal (3) en tot slot het verrichten van onderzoek (4). En bij elk van die vier delen werd er afgerond met het schrijven van een bijpassende tekst: een essay,...

In het voorjaar van 2010 trof ik op internet een vacature aan van Revalidatie Centrum Amsterdam (RCA). In die vacature was sprake van een ervaringsdeskundige die tegen betaling kon gaan werken voor het RCA. Ik nam contact op met de manager die bij de vacature vermeld stond, want ik had nog niet eerder gehoord van of gelezen over betaalde inzet van ervaringsdeskundigheid. De term 'ervaringsdeskundige' kwam mij destijds sowieso nog onbekend voor. Mevrouw Huele van het RCA vertelde mij desgevraagd over de achtergrond van de vacature. Uit de kring van blinden en slechtzienden was ik al wel tientallen jaren bekend met blinden en slechtzienden die elkaar tips gaven via digitale kanalen, die teksten schreven over hoe het is om blind of slechtziend te zijn, die de toegankelijkheid testten van openbare ruimten en die aan belangenbehartiging deden: activiteiten die onbetaald verricht werden en waar niet per se een cursus voor gevolgd werd. Bij het RCA, later Reade genoemd, was er in dit ...